نگاهی به کسب و کار در شرایط نامشخص سیاسی و اجتماعی

نگاهی به کسب و کار در شرایط نامشخص سیاسی و اجتماعی

این مطلب اگرچه جنبه عمومی دارد, اما توجه ویژه ما به کسانی است که به کسب و کار در رشته ” دکوراسیون داخلی ساختمان “ مشغول هستند. از جمله این گروهها, دفاتر معماری داخلی ساختمان, فروشگاههای تزئینات داخلی ساختمان و صنف محترم نصاب می باشند که از جمله به نصب انواع کفپوش های ساختمانی ( از جمله انواع کفپوش های pvc , پارکت چوبی و لمینیت ) اشتغال دارند.

این یادداشت را بدانجهت در سایت ” بهفرم کفپوش ” بازنشر میدهیم که اینگونه مطالب از جمله میتواند در ارتقاء و تعمیق نگاه مجموعه ای که یک ” تیم ” را تشکیل میدهند مفید باشد. کار تیمی در روزگار ما اهمیت روزافزونی یافته است و خیلی از کارها ( مثل نصب انواع کفپوش pvc ) که در گذشته جنبه فردی داشتند, بتدریج به مجموعه کارهای جمعی بدل شده اند که بدون آموزش و بازآموزی کار تیمی دیگر نمیتوانند آینده آنچنانی داشته باشند.

صاحب این قلم بجز اندکی تجربه, دانش و مدعائی در زمینه اقتصاد ندارد. اما بنظر میرسد برخی قوانین عام علم اقتصاد نیازمند تطبیق با شرایط خاص هر کشور باشند. پیش شرط ” امنیت ” جهت سرمایه گذاری, یکی از همین اصول است که این یاداشت بر آن تمرکز دارد.

یکی از دلائل مهمی که طرفداران پیشرفت اقتصادی جوامع, بخش پیگیر و جدی تلاشگران صلح جهانی اند همین است که بدون امنیت سیاسی, اقتصادی و اجتماعی, هیچ سرمایه گذاری جدی و درازمدت اقتصادی ممکن نیست.

کشور ما که در مجموع 40 سال بعد از انقلاب ( به دلائل بسیار ) از شرایط مناسب خارجی برخوردار نبوده, در سالهای اخیر بی ثباتی داخلی نیز دچار شده است. در این مدت البته زمانهائی بوده که مناسبات بین المللی ایران کمی بهتر شده, یا شکاف دولت – ملت تا حدودی رو به ترمیم رفته است.

سالهای نخست ریاست جمهوری مرحوم هاشمی و جناب دکتر محمد خاتمی از جمله دوره هائی است که روابط خارجی ایران ( بجز با آمریکا و اسرائیل ) میرفت که بهبود یابد. در عرصه داخلی نیز دوم خرداد 76 نقطه چرخشی در سیاست داخلی کشور بود که امید آن زنده شد که همچون سالهای نضج و اوائل پیروزی انقلاب, شوق حضور به مردم باز گردد. این فرصت ها که متاسفانه تداوم نیافت و بزودی نابود شد, تحلیل مشخصی دارد که میتواند موضوع یادداشت دیگری باشد.

موضوع این یادداشت سرمایه گذاری داخلی و چگونگی کسب و کار مردم در این 40 ساله می باشد. اما باختصار باید گفت آنچه در این سالها به روشنی میتوان دید, استقبال نسبی سرمایه گذاری خارجی در زمانهائی است که مناسبات خارجی کشور رو به بهبود و دولت از حمایت معین بخش وسیع تری از مردم برخوردار بوده است.

بنظر میرسد سرمایه ملی در این مدت یاد گرفته یا مجبور شده یاد بگیرد که در شرایط نسبتا نامشخص, چگونه میتوان به کسب و کار اقتصادی کوتاه یا میان مدت پرداخت. شاید بهمین دلیل است که خوش بینی 40 ساله اپوزیسیون برانداز داخلی و خارجی درباره فروپاشی قریب الوقوع نظام, علیرغم منطق روشن اقتصادی تاکنون بجائی نرسیده است.

مسلما تداوم این وضعیت بهیچوجه به صلاح کشور نبوده و عدم امکان برنامه ریزی های درازمدت و پایدار اجتماعی, اقتصادی, سیاسی و . . . فرهنگی در این 40 سال باعث شده ایران نه تنها از جهان پیشرفته صنعتی, بلکه از کشورهای هم ردیف سال 57 نیز بشدت عقب بماند.

سلامت و پایدار باشید.

تهران – 24 اردیبهشت 97